បែងចែកទៅជាច្រើនក្រុម យ៉ាងហោចណាស់មានយុវជន 5 នាក់ក្នុងមួយក្រុម។

ប្រសិនបើមាន អ្នកលេងតិច (ចន្លោះពី 3 ទៅ 5 នាក់): បង្កើតតែមួយក្រុមបានហើយ ដែលត្រូវលេងប្រឆាំងនឹងនាឡិកា។

បន្ទាប់មក អ្នកអប់រំផ្តល់ប្រធានបទ ដើម្បីឱ្យកុមារតម្រង់ជួរ។ ហើយឱ្យក្មេងៗ សួរគ្នាទៅវិញទៅមក និងរៀបចំខ្លួនឱ្យបានលឿនតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន ដើម្បីឈ្នះរាល់ជុំជាបន្តបន្ទាប់។ ក្រុមអ្នកលេងពី 3-5 នាក់ អាចកំណត់ពេលលេងប្រឆាំងជាមួយនឹងនាឡិកាក្នុងរយៈពេលតិចជាង 20 វិនាទី។ ហ្គេមនេះអាចប្រែប្រួលទៅតាមអាយុ។

ឧទាហរណ៍នៃ "ប្រធានបទ"៖

• រៀបចំពីកម្ពស់ ពីខ្ពស់បំផុតទៅទាបបំផុត។
• តាមលំដាប់នៃថ្ងៃកំណើតយោងទៅតាមខែ (មិនមែនឆ្នាំទេ)
• ចាប់ពីខែដំបូងដល់ខែចុងក្រោយនៃឆ្នាំ។
• តាមពណ៌អាវយឺតពីពណ៌ស្រាលបំផុតទៅពណ៌ងងឹតបំផុត។

ជាពិសេសសម្រាប់ក្រុមអ្នកលេងពី 3 ទៅ 5 នាក់ សូមចំណាយពេលលេងសម្រាប់ សំណួរទាំងនេះ ដែលអាចបង្ករឱ្យមានការជជែកពិភាក្សាគ្នា៖

ចាត់ថ្នាក់ខ្លួនឯងតាមលំដាប់លំដោយនៃអ្នកដែលចំណាយពេលតិចបំផុតនិងច្រើនបំផុត ពីមុខបណ្តាញសង្គមក្នុងមួយថ្ងៃ។

អ្នកអាចប្រើការស្រមើលស្រមៃរបស់អ្នក ដើម្បីបង្កើតលក្ខខណ្ឌផ្សេងៗយោងទៅតាមអាយុនិងកម្លាំង។

• តាមចំនួនបងប្អូនបង្កើត
• តាមទំហំជើង

ដោយបំបាត់បង់សោងស្រីរនិងប្របួលនៅចន្លោះអ្នកចំនួន ៣ និង ៥ អ្នកអាចចាប់ផ្តើមពេលសំរាប់ហេតុនេះដោយការលួចចម្រៀងជានិច្ចប្រជុំ

សំនួរចំណាស់ដែលអាចត្រូវបានសួរមុនពេលពិភាក្សា​អំពីអ្វីដែលពួកគេគួរតែគិតថាអេលណា៖

• ចំរើនបងប្អូនក្នុងលំដាប់ពីអ្នកដែលចំនួនតិចទៀតជាអ្នកមានពេលវេលាច្រើនជាងអ្នកដែលចំនួនទាបទៀត (ក្នុងមួយថ្ងៃ)
• ចំរើនបងប្អូនក្នុងលំដាប់ពីអ្នកដែលគួរតែមានតម្រូវការធ្វើសិក្សាទុកដាក់របស់អ្នកបំផុតរបស់អ្នកក្នុងក្នុងចំនួនអ្នកចូលរួម

• តើ​អ្វី​ខ្លះដែល​ធ្វើ​ឱ្យ​ខ្ញុំ​អាច​ប្រឈមនិងបញ្ហា​នេះ​បាន​យ៉ាងល្អ?

សុំឱ្យពួកគេនិយាយ៖ ការប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយនិងក្រុមរបស់ខ្ញុំ ការស្តាប់ យល់ដឹងអំពីខ្លួនអ្នក និងអ្នកដទៃ ផ្សេងៗទៀត។  

• នៅពេលដែលអ្នកកំពុងលេងហ្គេម តើអ្នកនៅតែទីតាំងដដែលមែនឬទេ? តើវាសំខាន់ដែលឬទេសម្រាប់ការនៅក្នុងជួរដំបូង ឬជួរចុងក្រោយ?

#ការស្គាល់និយម #ការស្គាល់ខ្លួន #ស្មើភាពមុខងារចម្រាញ់

• ក្នុង​ជីវិត​ គ្មាន​អ្នក​ណា​ម្នាក់ដែល​ជា​អ្នក​ដំបូង​គ្រប់​យ៉ាង​នោះ​ទេ​ គ្មាន​អ្នក​ណា​ម្នាក់ដែលខ្លាំង​ជាង​អ្នក​ដទៃ​នោះទេ។ ក្នុងកាលៈទេសៈមួយ នៅក្នុងតំបន់មួយ ឬអ្វីផ្សេងទៀត តែងតែមាននរណាម្នាក់ដែលនាំមុខយើង អ្នកដែលខ្លាំងជាងយើង។ ទាំងអស់នេះត្រូវបានបង្ហាញយ៉ាងល្អ​ នៅក្នុងហ្គេមទីតាំង! ហើយក៏ជាការពិតនៅក្នុងសាលារៀន ក្នុងពិភពវិជ្ជាជីវៈ ក្នុងគ្រួសារ៖ គ្មាននរណាម្នាក់មានទេពកោសល្យទាំងអស់នោះទេ។

ជាឧទាហរណ៍ មនុស្សម្នាក់អាចពូកែគណិតវិទ្យា ប៉ុន្តែមិនពូកែផ្នែកកីឡា។ អ្នកអាចជាអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រកុំព្យូទ័រដ៏ល្អម្នាក់ ប៉ុន្តែមិនដឹងពីរបៀបធ្វើការជាក្រុម។ អ្នក​អាច​ជា​ចុងភៅដែល​ល្អម្មាក់ ប៉ុន្តែ​មិន​ចេះ​បង្រៀនឱ្យ​កូន​ធ្វើ​កិច្ចការ​ផ្ទះ

យើងតែងតែជាមនុស្សតូចទាបជាងគេ។

• វាមិនសំខាន់ទេដែលក្នុងវិស័យមួយ អ្នកមិនមែនជាមនុស្សឈានមុខគេ អ្វីដែលសំខាន់គឺទំនួលខុសត្រូវផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក ត្រូវដឹងពីកន្លែងដែលខ្លួនកំពុងឈរដើម្បីឱ្យអ្នកទាំងអស់គ្នាអាចរស់នៅជាមួយគ្នាបាន។ មនុស្សគ្រប់រូបត្រូវតែយល់ដឹងអំពីទេពកោសល្យរបស់ពួកគេ ហើយមិនត្រូវច្រណែននឹងទេពកោសល្យអ្នកដទៃឡើយ។
• ទាំងនេះក៏អាចឱ្យយើងយល់ថា អ្នកដំបូងនៅក្នុងតំបន់មួយនឹងមានកន្លែងមួយទៀតដែលត្រូវទៅ តួនាទីផ្សេងទៀតដែលត្រូវធ្វើ ការទទួលខុសត្រូវផ្សេងទៀតដែលត្រូវកាន់កាប់។

ដំបូន្មាន៖ អភិវឌ្ឍទេពកោសល្យរបស់អ្នក និងទទួលស្គាល់ទេពកោសល្យរបស់អ្នកដទៃ